سرو جمان من جرا میل جمن نمی کند***همدم کل نمی شود یاد سمن نمی کند؟!

از وقتی یادم می آید از دکمه های وسایل الکترونیکی و ایضا" خود وسایل الکترونیکی بدم می آمد، می ترسیدم اصلا"، از تلفن، کامپیوتر، و هر وسیله دکمه دار مدرن، دوست داشتم در عصر حجر خودم میان غار تاریکم باشم و کاغذی و قلمی و وسایلی برای زندگی، و این وسایل مدرن به بازار آمده وحشت زده ام می کرد/می کند، از اینرو هرگز به کلاس کامپیوتر نرفته ام و هیچوقت برای خرید موبایل به چیزی غیر از خوش دست بودن و زیبایی اش توجه نکرده ام، از مدل های تازه به بازار آمده و کارایی هایش بی خبرم، گلکسی فایو و نوکیا سنگ پا برایم یک بار معنایی دارند، اینکه هر دو موبایل هستند و لا غیر، از این فراتر برویم بنده شماره تلفن خودم را از حفظ نیستم، و ایضا" شماره تلفن همسر جان را، قابلیت حفظ شماره ام کلا" از بیخ معدوم است و کار نمی کند، شاید عقیم باشد حتی، اما در میان دوستانم دوستی همیشگی هست که شماره تلفن ها را در حافظه اش نگاه میدارد نه در تلفن، و برای خرید یک موبایل و کامپیوتر و سایر وسایل الکترونیکی تمام دودمان و اطلاعات و توانایی ها و کارایی هایش را با شوق مطالعه می کند، خیلی وقت ها می داند حتی، در حساب و کتاب لنگه ندارد، دو دو تا چهارتایش را قبل از اینکه من اصلا" بفهمم موضوع سر چیست و ابتدا و انتهایش کجاست راست می گذارد کف دستت، ریاضی خوانده، الآن هم مهندسی کامپیوتر می خواند در بلاد کفر، خب البته این بخش قضیه کمی احساس آرامش می دهد بهم که من ریاضی نخوانده ام، اما وقتی به این مهم می رسم که در این عصر ارتباطات و دنیای مدرن الکترونیک اینقدر ناشی بودن که شماره تلفنت را به خاطر نسپاری دیگر قابل اغماض نیست، باز گرفته ام می کند، بعضی وقتها فکر می کنم خنگ هستم و آی کیوام پایین است به همین خاطر سعی می کنم در هیچ تست آی کیویی شرکت نکنم تا اعتماد به نفسم بیش از این پایین نیاید.

 بگذریم! قضیه فراتر از این حرفهاست، این وبلاگ هایی که می خوانم را به رسم عادت لینک داده بودم کنار صفحه به نمایش گذاشته بودم البته فقط دکوری بودند چون هر وقت رویش کلیک می کردم به صفحه مورد نظر نمی رفت و پاسخش در جواب تقاضا این بود که صفحه مورد نظر یافت می نَشَود آنَت آرزوست؟، من هم می دانستم یک جای قضیه می لنگد اما راستش بخاطر همین ترس از کنکاش بیشتر در این فضای مجاز و همان وحشت از اینکه اگر کمی اینطرف آنطرف بروم و دستکاری کنم یکباره کن فیکون نشوم گذاشتم همینطور بماند و عطای از صفحه خود به صفحه های مورد نظر رفتن را به لقایش بخشیدم و از صفحات دوستان دیگر می رفتم به سوما و چای چمدان و سوده  و آیدا و شین و خارخاری و زن بابا  و سایر وبلاگهایی که می خوانم سر می زدم تا اینکه موضوع را همین رفیق شفیق پیگیر شد و همینکه موضوع باز نشدن وبلاگ ها را بهم متذکر شد و من برایش جوابی نداشتم معادله را حل کرد، یک نگاه به آدرسی که لینک داده بودم و یک نگاه به آدرس واقعی درج شده در صفحات مورد نظر کرده بهم گفت که برو ابتدا و انتهای آدرس هایی که لینک کرده ای را بتراش و آدرس حقیقی وبلاگ ها را درج کن، به همین سادگی، به همین خوشمزگی، و تو ندانی که چه سبکبار شدم وقتی از صفحه خودم توانستم به صفحات مورد نظر بروم و خود را از احتیاج دوست و آشنا برهانم.

 این که چیزی نیست، عمری داریم با آیفونمان چت می کنیم و پیام های عاشقانه و غیر عاشقانه رد و بدل می کنیم و در جواب اینکه این چه است نوشته ای و چرا اینقدر غلط املایی داری و اینها، پاسخ دندان شکنی ارائه داده ایم که:" آیفون است بی کلاس، آیفون هم ناغافل عرب از آب در آمده است و "کج بز" ندارد، این است که کیج، کیج می شود و کج، کج، و جاه، جاه میشود و شما هم کیر نده به من جانا، و شرمنده جانم منظورم GIR  است!"

بعد همین رفیق شفیق گفت جانا، همانا بر توست فشار بیشتر دادن "ک" را، وقتی خواهان"گ" هستی و همچنین "ج" را وقتی "چ" می خواهی و الی آخر راجع به "پ" و "ژ"!!!! این شد که برای بار هزارم از چاه جهالت برآمدم، و زین پس می توانم از الکن بودن در آیم و خود و خلقی را شادمان بسازم.

با تشکر از دوست همیشگی که  امروز تولدش هم هست و خدا را سپاس که متولد شده است تا ما بهره های اینچنین ازش ببریم و با اینکه از ما خیلی دور افتاده است اما دلش پیش ماست و باید اعتراف کنم که اگر نمی بود جایی و جاهای بسیاری در من تیره و تار و مبهم و معماگونه باقی می ماند! مرسی که هستی!